De tijd waar we nu in zitten, doet me terugdenken aan vijf jaar geleden. In april 2015 kwam ik thuis te zitten met een burnout. Het gevolg van een jarenlang slopend traject, waarvan achteraf bleek dat dit alles te maken had met rauwe rouw. Niet genomen rouw. Rouw om het verlies van onze toekomstverwachtingen. Jarenlang leefden we in onzekerheid over wat er toch aan de hand kon zijn met onze zoon die opvallend gedrag vertoonde. Toen de diagnose autisme gesteld werd, voelde dat als erkenning. De bekende puzzelstukjes die op zijn plaats vielen. Mijn onderbuikgevoel als moeder bleek te kloppen.
Het leven ging door. Wij als gezin gingen door. We namen niet de tijd om echt stil te staan wat dit nu betekende. Naast de dagelijkse beslommeringen zoals het huishouden, werk, gezin en sociale contacten, ging de regelknop aan. Er werden maatregelen getroffen om onze zoon zoveel mogelijk kansen te geven zich te ontwikkelen, passend bij zijn beperking. Hoge bergen werden beklommen. Bergen met verschrikkelijke hindernissen onderweg. Maar ik ging door! Opgeven was geen optie. Dacht ik. Tot het moment dat ik besefte dat ik alle controle verloor. Aangewakkerd door maatregelen die de overheid had bedacht. Jaren had ik gevochten als een leeuwin. De strijd was keihard. Daar stond ik. Met mijn rug tegen de muur. Machteloos. De controle weg. Uitgeput. Op.
Thuis. De wereld draaide door. Net zoals nu. Ik zie gelijkenissen. Ik hoor mensen zeggen dat ze de controle kwijt zijn. Sommigen zijn moe. Angstig. Somber. Onzeker. Anderen vechten als leeuwen. Er zijn mensen die niet meer kunnen werken omdat ze met de rug tegen de muur staan, vanwege de maatregelen van de overheid. Teruggeworpen worden op jezelf doet wat met je. Ik kwam vijf jaar geleden tot inzichten. Inzichten dat ik een keuze had hoe ik dit leven wilde leven. Vanuit liefde voor mezelf. Begon het leven meer en meer op zijn waarde te schatten. Kostbaar. De kleine dingen zien en daar gelukkig van worden. Blij zijn met het hier en nu. Dankbaar zijn voor wat er wel degelijk is. Achteraf durf ik zelfs te stellen dat ik blij ben met de burnout. Het heeft me laten groeien als mens. Zelfs al ervaar ik ook nu met regelmaat angsten, ik laat me er niet meer door leiden.
Als je het gevoel hebt dat je de controle verliest, kijk waar je wel controle op hebt. Dat kun je vooral zelf vinden. Vraag hulp als het je nu, om wat voor reden dan ook, niet lukt. Hulp vragen was één van de belangrijkste lessen die ik leerde van de burnout. Ik kon niet alles alleen doen en door hulp te vragen hoefde ik niet alles alleen te doen. Ook nu word ik er blij van, als ik zie hoeveel hulp voor de medemens op gang is gekomen. Saamhorigheid.
Natuurlijk weet ik dat dit niet voor iedereen geldt. Dat er mensen zijn die kampen met enorm leed. Afscheid nemen van dierbaren op een manier die letterlijk afstandelijk is. Afschuwelijk! Er zullen altijd situaties blijven waar we helaas geen controle over hebben. Voor die mensen hoop ik dat er toch iemand is die hulp aanbiedt. Iemand die persoonlijke aandacht kan schenken.
Vijf jaar geleden ging bij mij ‘het licht uit’. Maar ik heb het licht in mezelf weer gevonden. Via deze weg geef ik een lichtpuntje aan iedereen die het nu zo keihard nodig heeft. Ook al lijkt alles donker, aan het einde van de horizon schijnt het licht…