Terwijl ik vanuit de huiskamer naar buiten kijk en de zon zich van de beste kant laat zien mijmer ik even terug naar gister. Ik krijg een brok in mijn keel als ik denk aan het moment dat ik mijn cliënten belde met de mededeling dat er voorlopig geen direct cliëntencontact zal zijn. Alle begrip. Van iedereen. Fijn. Maar potverdorie wat doet het pijn om deze mensen nu niet te kunnen helpen zoals ik dat zou willen, net nu ze het zo hard nodig hebben.

Het moment dat ik de deur van de praktijk achter me dichttrok… Pfffff. Voor hoe lang? Kom ik nog terug? Het lijkt melodramatisch, maar ik heb niet de illusie dat dit virus zomaar mijn voordeur voorbij wandelt. Tegelijkertijd wil ik me niet laten lijden door angst. Want dat is het ego wat denkt aan wat er allemaal mis kan gaan. Het gevoel dat alles uit mijn handen glipt, doet me een seconde later beseffen dat ik de touwtjes niet eens daadwerkelijk in handen had. Geen mens heeft de touwtjes zelf in handen. We doen wel ons best gezien alle fantastische initiatieven aan medemenselijkheid die deze dagen ontstaan. Ondertussen wil ik me graag vasthouden aan hoop en vertrouwen. Het vertrouwen dat we op een dag gaan beseffen wat het groter doel is. Ook al lijkt het te simpel gedacht en te mooi om waar te zijn. Juist door te vertrouwen sta je aan de basis van wat belangrijk is in dit leven. Terwijl de wereld zich naar binnen keert, openen onze harten. We vinden manieren om meer voor elkaar klaar te staan. We kijken met compassie naar de zwakkeren in onze samenleving en proberen (aangepast) te helpen waar het kan. Er ontstaan nieuwe verbindingen die er anders niet geweest zouden zijn.

Helaas ook het tegenovergestelde is waarheid. Hulpbehoevenden die niet meer bezocht mogen worden door hun geliefden. Uitvaarten met strenge beperkingen van aantal bezoekers en afstand in contact… En dat terwijl afscheid nemen zo’n belangrijk proces is om daarna te kunnen rouwen. En zo is er nog meer waar we helaas geen invloed op hebben. Ik probeer te zien waar we wel invloed op hebben. Ook al zal de situatie nog lang onzeker blijven. Ik houd vast aan de HOOP dat we kunnen blijven bouwen op LIEFDE en VERTROUWEN! Dat het op deze manier toch een klein beetje troost mag bieden. We zijn er voor elkaar! Samen staan we sterk en kunnen we het leven omarmen. Ook al is het op afstand, in onze harten zijn we dichter bij elkaar dan ooit!