Soms kom je iemand tegen in je leven, waar je van te voren niet van kon denken dat iemand zo een enorme indruk op je zou kunnen maken. Dat gebeurde mij enkele maanden geleden. Ik mocht getuige zijn van een rap die uitgevoerd werd door de 19-jarige R. Vanaf de eerste seconde was het mij duidelijk; deze jonge man rapt over zijn eigen leven. In slechts enkele minuten schalde zijn hele leven vol schrijnende en hartverscheurende verlieservaringen door de luidsprekerboxen en ik was tot tranen geroerd. Kippenvel over mijn hele lijf! Gewoon een kind als elk ander kind, die hunkerde naar een beetje liefde, een knuffel, maar geteisterd werd door ruzie en geweld. Hij noemde zichzelf een rotkind en noemde het leven kut als je jezelf niet kan zijn.

Alles in mij zei dat ik deze jonge man en zijn indrukwekkende levensverhaal beter wilde leren kennen. Ik vroeg me af hoe iemand met zo een getraumatiseerde jeugd blijkbaar toch een weg had gevonden om daar op een podium te kunnen staan en met zoveel kracht zijn verhaal aan de wereld te laten horen. Hij vertelde me dat dit zijn doel was; “zoveel mogelijk mensen mijn verhaal laten weten, zodat ik daar ook weer anderen mee kan helpen”. Wauw!

We spraken af om later bij een kop koffie verder te praten. Daar vertelde R. zijn indrukwekkende levensverhaal. Hij was geboren in Rotterdam, waar hij tot zijn 3e 4e jaar woonde met zijn ouders, broer en zusje. Zijn vader was schizofreen en daardoor kon zijn stemming vaak plotseling omslaan waarbij hij agressief kon worden. Dit leidde soms tot levensgevaarlijke situaties. Op een dag lukte het de moeder om te vluchten. Zonder enig bezit, alleen met haar kinderen, naar een Blijf van mijn lijf huis. Ze belandden van de ene chaotische situatie in de andere. R. zei: “ik kreeg elke dag tik na tik”. Later verhuisden ze naar een huurwoning en vader kwam weer in beeld. Een periode waar R. verschrikkelijke herinneringen aan overgehouden heeft. Als hij vertelt over wat hij als klein jongetje gezien heeft, lopen de rillingen over mijn rug, onvoorstelbaar, wat een schokkend verhaal! R. begon raar gedrag te vertonen en was erg angstig. Later volgde een diagnose: Hechtingsstoornis, persoonlijkheidsstoornis, Gilles de la Tourette, ADHD, autisme en een IQ van 75%. Vervolgens werd hij naar aanleiding van die diagnose behandeld. Jarenlang ging hij van de ene instelling naar de andere en hij was diep ongelukkig. Hij leefde van weekend naar weekend, want dan alleen zag hij zijn moeder en kon hij eindelijk zichzelf zijn. Door de week was hij een stille jongen die met niemand wilde spelen. Op 10 jarige leeftijd kreeg hij medicatie. Daarvan kreeg hij stemmen in zijn hoofd en hij werd nog ongelukkiger dan hij al was. Dit resulteerde in een zelfmoordpoging. Hij dronk een cocktail van shampoo en badschuim recht voor het zicht van zijn begeleider en zei “ik hoop dat ik de pijp uit ga!”. “Ik wilde alleen maar aandacht van iemand, eigenlijk wilde ik helemaal niet dood”, aldus R. Na dit voorval begon hij voor zichzelf op te komen. De medicatie werd (op aandringen van hem zelf) afgebouwd en toen hij nog geen 11 jaar was, voelde hij zich volwassen. Hij wilde de regie terug over zijn eigen leven. R. voelde zich steeds meer een volwaardig mens, maar de diagnose hing als het zwaard van Damocles boven zijn hoofd. Op 16 jarige leeftijd werd hij opnieuw getest en toen bleek dat de eerdere diagnoses niet meer aangetoond konden worden… Hij had ‘alleen’ een licht verstandelijke beperking op sociaal-emotioneel gebied en een IQ van 111%! De nieuwe diagnose zorgde ervoor dat hij eindelijk vooruit mocht gaan kijken. Zijn liefde voor muziek hielp hem om deze periode af te sluiten. Hij schreef een rap over de weg naar succes. En hij kreeg succes. R. begint te stralen als hij verder vertelt. Hij werd gevraagd voor vele optredens. Hij heeft het druk met het schrijven van liedjes. Hij maakt zich sterk voor ‘Het vergeten kind’. Hij heeft contacten met BN-ers zoals Johny de Mol en hij heeft mogen optreden met Jamai. Daarnaast heeft hij een eigen Youtube-kanaal waar hij regelmatig met een vlog te zien is. Pas heeft hij met zijn zusje opgetreden met een lied dat over pesten gaat. Hoe bijzonder! Op mijn vraag: “Had je dit 10 jaar geleden gedacht?”, antwoordde hij: “Nee, toen dacht ik alleen maar; hoe ga ik vandaag overleven”. Beste R., ik hoop dat ik over 10 jaar kan zeggen “met die BN-er heb ik ooit een kop koffie gedronken.”

Verlieservaringen horen bij het leven. Ze zijn niet aan leeftijd gebonden, maar je kunt leren een weg te vinden die bij je past om het verlies te integreren in je leven. Leven mét verlies, R. is hier een sprekend voorbeeld van dat dit mogelijk is. Dit is wat ik iedereen zo gun die met verlies en tegenslag in het leven te maken krijgt.