Om psychische hulp of ondersteuning te vragen moeten mensen vaak over een hoge drempel stappen. Dat is niet vreemd, omdat veel mensen vanuit de opvoeding hebben meegekregen dat je ‘sterk moet zijn’ nadat je iets hebt meegemaakt. Of ‘je kunt er niks aan veranderen’. ‘Wat gebeurd is, is gebeurd en het leven gaat verder’. Nog een veelgehoorde uitspraak: ‘de tijd heelt alle wonden’. Helaas wordt het vragen van ondersteuning soms gezien als een teken van zwakte. Terwijl, als je het omdraait, juist een teken van sterkte en kracht is om aan de slag te gaan met worstelingen waar je steeds maar tegenaan loopt. Ieder mens wil in basis de regie houden over zijn eigen leven, maar het kan voorkomen dat je het idee hebt dat het leven (met daarbij de tegenslagen) steeds meer de regie over jou krijgt. Hoe fijn zou het zijn als je de stap over die hoge drempel neemt en dat jij jouw verhaal mag vertellen. Oprechte aandacht voor jouw worstelingen. Tranen die er mogen zijn. Boosheid die er mag zijn. Alle gevoelens waarvan je merkt dat ze eruit moeten, maar omdat je geleerd hebt dat je sterk moet zijn en dat het leven ‘gewoon’ doorgaat, je gevoelens maar wegstopt. De knop omzetten en ’doorgaan’. Je brein kun je wel voor de gek houden, maar je lichaam laat je in alle hevigheid weten dat er iets vast zit. Rugklachten, buikpijn, een stijve nek, enz. Enkelen van de vele lichamelijke klachten die kunnen optreden als je het gevoel maar verstandelijk blijft wegdrukken.

Het hoeft niet zo te zijn dat je recent iets meegemaakt moet hebben om de klachten te verklaren. Het komt voor dat je wel klachten hebt, waar geen medische oorzaak voor gevonden kan worden, terwijl je zelf geen idee hebt waarom je ze toch echt wel hebt. Iedereen krijgt in zijn leven te maken met tegenslagen. Daar mogen we om rouwen. Niet alleen na het verlies van een dierbare door overlijden, maar ook bij elk ander verlies van iets of iemand wat impact heeft (bijvoorbeeld verlies van relatie, of gezondheid door ziekte, verlies van je geliefde baan, enz.). Je kunt jarenlang een manier van overleven hebben die voor jou werkt zodat je toch redelijk normaal kunt functioneren. Maar als verdriet weggestopt wordt en onvoldoende aandacht krijgt, kan je lijf je vroeg of laat laten weten dat het tijd is om het verdriet de aandacht te geven die het verdient. Dat het tijd is om die hoge drempel toch maar over te stappen. Dat jij gewoon jij mag zijn, met alles wat zich aandient. En als je denkt dat je het uiteindelijk toch maar allemaal zelf moet doen, dan zeg ik altijd: “je moet het wel zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen”.